Bir çiçek açar ve arıların ardından kelebekler kaçışır.Doğa uyanmaya başlar.Yeşil ve mavinin içinde çiçekler kaybolur sanki.Her resmin bir çerçevesi varmış.Gördüklerim birer yansıma sanki bu zihnime.Güzel şeyler konuşmak için güzel görmek varmış hayatı. Her şey o kadar zor mu?Yoksa bu hayatı zorlaştıran bizler miyiz?Her şey aklımda değil bu yazıyı yazarken; parmaklarım tuşları bana hatırlatıyor.İnsanlar duygularını içlerinde yaşarlar ya da ben öyle sanıyorum.Bazen doğru kararlar aldığımız gibi yanlışa da düşebiliyoruz.Şimdi hatalarımızın veya başarılarımız bizi yalnız bırakmadığını hissettirmeye çalışacam.
İki birden,dört üçten sadece güçlü mü? Anlamlar bazen fizik ötesine geçebiliyor.Duygusuz yazılan bir fiil, sadece ihtiyaç gidebilir.Ama içi boş bir kurgu olur.İnsanların aynı sorunlarla uğraşsalarda farklı cevaplara ulaştığı görünüyor.Çünkü herkes farklı şeyler hedefliyor.Yalnız kalmak tıpkı kitabın tek kalan yaprağı gibi gelir insana.İnsanları derlemek için kitabı anlamamız lazım.Düşünmediğimiz şeyi farkına varamayız.Aklımdan geçenler sadece benim başımdan geçmedi sanki.
Herkes yalnız hisseder kendini kalabalıkların içinde.Yalnız kalmak sorun değil aslında.İnsanın ne yapacağını bilmemesi bir sorun bence. Kendi başımıza bir şey yapamayız.Birisinin bize yol göstermesini bekleriz.Bazen en kötü fikre bile ihtiyaç duyarız.Yazdıklarım herkesi ikna etmeyebilir.Yine üzülmem.Sadece değişik bir fikir daha gelir aklıma.İnsanların yalnız olmadığıdır.
İnsanlar yalnızlıktan ne kadar kaçarsa kaçsınlar.Herkesin bir vicdanı olduğunu unutmamaları lazım.Yaptıklarımızdan sorumluyuz.İyi veya kötü yalnız değiliz.Kendimizi kandırmamalıyız...
Gelecek yazımda görüşmek üzere;
